ساختار محیط کشت کوآگولاز آگار
محیط کشت کوآگولاز آگار به‌طور خاص برای تشخیص تولید آنزیم کوآگولاز توسط باکتریها، به‌ویژه استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus)، طراحی شده است. این محیط برای تمایز استافیلوکوکوس اورئوس از سایر استافیلوکوک‌ها استفاده می‌شود، زیرا این باکتری توانایی تولید آنزیم کوآگولاز را دارد که باعث انعقاد پلاسما می‌شود.
ترکیبات و ساختار محیط کشت کوآگولاز آگار:
- پپتون: منبعی از نیتروژن و اسیدهای آمینه که به رشد باکتریها کمک می‌کند.
- کلراید سدیم (NaCl): افزایش غلظت نمک برای انتخابی کردن محیط و ایجاد شرایط مناسب برای رشد استافیلوکوک‌ها.
- گلوکز (قند): منبع انرژی برای رشد باکتری.
- پلاسما (معمولاً از منابع حیوانی): پلاسما به‌عنوان منبع فاکتور انعقادی به محیط اضافه می‌شود. کوآگولاز تولید شده توسط استافیلوکوکوس اورئوس باعث انعقاد پلاسما می‌شود که نشانه‌ای از وجود این باکتری است.
- آگار: عامل ژلاتینی که محیط را به حالت جامد درمی‌آورد.
فرایند آزمایش کوآگولاز:
- تلقیح نمونه: نمونه مشکوک به استافیلوکوکوس اورئوس به محیط کوآگولاز آگار تلقیح می‌شود.
- انکوباسیون: پلیت‌های تلقیح شده معمولاً به مدت 24 ساعت در دمای 37 درجه سانتی‌گراد در انکوباتور قرار می‌گیرند.
- مشاهده نتایج:
- در صورت تولید آنزیم کوآگولاز توسط استافیلوکوکوس اورئوس، پلاسما در اطراف کلنی‌ها منعقد می‌شود که به شکل رسوبات قابل مشاهده است.
- در باکتری‌هایی که کوآگولاز تولید نمی‌کنند، محیط بدون تغییر باقی می‌ماند و انعقادی مشاهده نمی‌شود.
محیط کوآگولاز آگار یک ابزار تشخیصی برای شناسایی استافیلوکوکوس اورئوس از طریق تولید آنزیم کوآگولاز است. تولید این آنزیم باعث انعقاد پلاسما در محیط می‌شود که مشخصه این باکتری است و در جداسازی و تشخیص آن از سایر گونه‌ها کمک می‌کند.
